به گزارش اکوایران، دلار در نزدیکی بالاترین سطح خود در دو دهه اخیر قرار دارد. این امر تعداد زیادی از گردشگران آمریکایی را که مایل به استفاده از قدرت خرید جدید خود هستند مشتاق کرده سفرهای بیشتری بروند و این موضوع برای اروپایی‌های نخبه‌گرا و افرادی که به سواحل خلوت و بکر علاقه دارند، نگران‌کننده است. گردشگری دوباره رونق گرفته است. تعداد سفرها در سه‌ماهه اول سال جاری نسبت به سال گذشته 19 درصد افزایش یافته است. پیش‌بینی می‌شود که تعداد سفرها در کل سال از سطح قبل از کرونا فراتر رود.

به گزارش اکونومیست، اما احیای گردشگری با موانعی جدی واجه شده است. مقاصد محبوبی مانند بارسلونا، دوبرونیک، مایورکا و سانتورینی محدودیت‌هایی برای کشتی‌های کروز اعمال کرده‌اند یا در حال بررسی این محدودیت‌ها هستند. ژاپن نیز موانعی را برای جلوگیری از تجمع گردشگران برای تماشای کوه فوجی ایجاد کرده است. ده‌ها هزار نفر از معترضان در بارسلونا و جزایر بالئاریک حتی خواستار پایان دادن به «گردشگری انبوه» شده‌اند.

استدلال‌های پشت این اعتراضات نادرست است، همانطور که بسیاری از سیاست‌هایی که از این اعتراضات الهام گرفته شده‌اند، نادرست هستند. گردشگری منبع درآمد مفیدی است. سیاست‌گذاران می‌توانند راه‌هایی برای تحمل‌پذیرتر و در عین حال سودآورتر کردن آن پیدا کنند. این راه‌حل‌ها شامل ممنوعیت گردشگران یا کمتر جذاب کردن مقاصد نمی‌شود. بلکه کشورها باید یک راه‌حل سرمایه‌داری‌تر را دنبال کنند و از قدرت قیمت‌گذاری خود استفاده کنند.

گردشگری یک کسب‌وکار بزرگ است. به طور کلی، این صنعت در سال گذشته 3.3 هزار میلیارد دلار درآمد داشته است، که معادل 3 درصد تولید ناخالص داخلی جهانی و 6 درصد جریان‌های مالی بین‌المللی است. برای کشورهای میزبان، این منبع خوشایند شغل و درآمد است. نرخ بیکاری که در بیشتر مناطق جنوب اروپا در دهه 2010 بالای 20 درصد بود، اگر میلیون‌ها بازدیدکننده‌ای که برای آفتاب گرفتن به آنجا می‌آمدند نبود، بالاتر هم می‌رفت.

اما مشکل اینجاست که بازدیدکنندگان فردی نمی‌توانند اثرات خود بر دیگران را در نظر بگیرند. ازدحام یک دردسر برای ساکنان و گردشگران است. رقابت برای اجاره آپارتمان، صندلی در اتوبوس و فضای پیاده‌رو کیفیت زندگی شهروندان را به همان اندازه که تجربه تعطیلات را برای گردشگران خراب می‌کند، تحت تأثیر قرار می‌دهد.

مالیات‌ها می‌توانند کمک کنند، تا اطمینان حاصل شود گردشگران هزینه‌های ازدحامی که ایجاد می‌کنند را پرداخت می‌کنند. در برخی مکان‌ها، مالیات‌ها ممکن است ازدحام جمعیت را از بین ببرند. مسافران که به دنبال سواحل زیبا هستند، گزینه‌های زیادی دارند. اگر تایلند بازدید را گران‌تر کند، گردشگران به ویتنام می‌روند. در واقع، یک مطالعه نشان می‌دهد که هر 10 درصد افزایش مالیات گردشگری در مالدیو منجر به 5 درصد کاهش در تعداد بازدیدکنندگان می‌شود.

در برخی مکان‌ها، جمعیت ممکن است همچنان بیایند. شواهد نشان می‌دهد که مالیات گردشگری عمدتاً در جلوگیری از بازدید مردم از مقاصدی با جاذبه‌های برجسته که در جای دیگر یافت نمی‌شود، مانند ساگرادا فامیلیا در بارسلونا، بی‌اثر است. مردم با تغییر هزینه‌ها پاسخ می‌دهند، مثلاً با انتخاب هتل ارزان‌تر، به جای لغو سفرها.

با این حال، این دلیلی برای ناامیدی نیست. از یک سو، اعمال مالیات‌های بسیار بالاتر ممکن است تأثیر بیشتری بر تعداد بازدیدکنندگان داشته باشد. مالیات‌هایی که اکنون وجود دارد در سطوح ناچیز تعیین شده است. در ماه اکتبر، مالیات هتل شبانه بارسلونا افزایش خواهد یافت، اما فقط به 4 یورو (4.30 دلار)؛ یک بلیت روزانه برای ورود به ونیز تنها 5 یورو است، که تقریبا معادل هزینه خرید یک فنجان قهوه در میدان سن مارکو را پوشش می‌دهد. بازار می‌تواند قیمت‌های بسیار بالاتری را تحمل کند.

اگر بازدیدکنندگان مایل باشند به جاهای دیگر بروند، سایت‌های توریستی توسعه‌نیافته می‌توانند فرصتی برای جذب کسب‌وکار آن‌ها داشته باشند. اگر مردم بر بازدید از نقاط داغ اصرار دارند، مالیات‌های اضافی که از طریق خطوط هوایی یا هتل‌ها دریافت می‌شود، می‌تواند برای زیرساخت‌هایی که زندگی را برای گردشگران و ساکنان بهبود می‌بخشد، پرداخت شود. علاوه بر این، اقدامات دیگری می‌تواند مردم را تشویق کند تا در مکان‌ها یا محله‌های کم‌جمعیت‌تر وقت بگذرانند. علاوه بر ایجاد موانع، مقامات ژاپنی گاهی به طور منطقی هزینه ازدحام بر کوه فوجی را اعمال می‌کنند. کپنهاگ به گردشگرانی که کمی زباله جمع‌آوری می‌کنند، بستنی می‌دهد. زمانی که قیمت‌گذاری درست باشد، ساکنانی که هنوز ناراضی هستند یا از جمعیت متنفرند، آزادی نقل مکان به جایی دیگر را دارند.

برخی ممکن است اعتراض کنند که مالیات گردشگری ناعادلانه است، زیرا جوانان یا بازدیدکنندگان فقیر را از دیدن جهان بازمی‌دارد. با این حال، گردشگری همیشه نابرابر است. و گذرنامه‌ها یا سفرهای بدون مالیات می‌تواند به دانشجویان یا بیکاران اعطا شود، همانطور که در بسیاری از موزه‌ها انجام می‌شود. ونیزی‌ها ممکن است زمانی که یک گروه جدید از مسافران کشتی کروز وارد می‌شوند، مشت خود را گره کنند؛ اما در عوض باید دست‌هایشان را از خوشحالی بمالند.