به گزارش بازار، کتابی با عنوان صراحت تمام عیار توسط انتشارات آریانا منتشر شده که در آن به ارائه مدل های رویکرد در بازخورددادن، از منظر میزان صراحت و همچنین میزان توجه به طرف مقابل ارائه شده است. در بخشی از این کتاب آمده است:
در بازخورد دادن، از منظر میزان صراحت و همچنین میزان توجه به طرف مقابل، می‌توانیم چهار رویکرد داشته باشیم. مثلا فرض کنیم یکی از همکاران، ارائه‌ای در شرکت داشته که نقصی در آن است:
۱- همراهی دغل‌کارانهدر این حالت سکوت می‌کنیم و برای بهتر شدن، بازخوردی نمی‌دهیم. علت اصلی این سکوت، سیاسی کاری است یعنی به فکر خودمون هستیم به جای آنکه به فکر مخاطب باشیم یا دغدغه شرکت را داشته باشیم. متاسفانه، در کشور ما خیلی از افراد این گونه رفتار می کنند خصوصا در مقابل مدیران ارشد یا افراد هم رده. مثلا ممکن است مدیر ارشد با این ایده موافق باشد و ما هم برای همین، چیزی نمی گوییم ولی بعدا پشت سر مدیر و همکارمون حرف می‌زنیم.
۲- صراحت زننده:گاهی بازخورد می‌دهیم و صراحت داریم ولی اصلا توجهی به طرف مقابل نداریم. طوری بازخورد می دهیم که بیشتر به دنبال مطرح کردن خودمون هستیم. در این حالت، هدف خودخواهی است و نه اصلاح طرف مقابل و وضعیت شرکت. مثلا به جای اینکه در مورد موضوعات اساسی بازخورد بدهیم از همکارمون ایراد تایپی می‌گیریم یا چیزهای جزئی را بزرگ جلوه می‌دهیم تا اعتبار کل کار او را زیر سوال ببریم.
۳- همدلی ویرانگر:در این حالت، بازخورد نمی‌دهیم ولی نه به خاطر خودمون بلکه به خاطر یک همدلی افراطی با طرف مقابل. این مواجهه یک نوع دوستی خاله خرسه است و پایه‌های شرکت را سست می‌کند.
۴- صراحت مشفقانهتلاش می‌کنیم با همدلی و در راستای توسعه طرف مقابل و همچنین وضعیت شرکت، بازخورد ارائه کنیم. صراحت ما در این حالت کاملا صمیمانه است. مثلا به همکارمون قبل از اینکه ارائه اش را شروع کند بازخوردی سریع می‌دهیم تا جلوی بقیه دچار مشکل نشود. یا اینکه ضمن تایید تلاش‌های او، می‌گوییم این ایده برای شرکت به فلان دلایل مناسب نیست.
