به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از لایو ساینس، در سال ۱۹۸۶، وویجر ۲ با اندازه‌گیری سیگنال‌های رادیویی ناشی از شفق‌های قطبی اورانوس، زمان چرخش این سیاره را ۱۷:۱۴:۲۴ محاسبه کرد، اما نبود قطعیت در این اندازهگیری‌ها به مرور زمان موجب ایجاد خطا در تعیین محور مغناطیسی و سیستم مختصات اورانوس شد و این مسئله تا سال‌ها چالشی برای ستاره‌شناسان باقی ماند، از سوی دیگر، دادههای جدید تلسکوپ فضایی هابل از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۲، با رصد دقیق حرکت شفق‌های قطبی، امکان محاسبه دوره چرخش را با دقت بالاتری فراهم کرد و این روش نبود قطعیت اندازه‌گیری را به کمتر از ۰.۰۴ ثانیه کاهش داد که پیشرفتی چشمگیر در مطالعات اورانوس محسوب می‌شود.
نتایج این پژوهش نه‌تنها به ایجاد سیستم مختصاتی دقیق‌تر برای اورانوس منجر شد، بلکه امکان مقایسه دادههای چهار دهه گذشته و برنامه‌ریزی برای مأموریت‌های آینده همچون Uranus Orbiter and Probe را نیز ممکن ساخت و به گفته لوران لامی، نویسنده اصلی این مطالعه از رصدخانه پاریس، «مشاهدات پیوسته هابل برای شناسایی سیگنال‌های دورهای با این دقت حیاتی بود و بدون آن دستیابی به چنین نتیجه‌ای غیرممکن به نظر می‌رسید»، این یافته‌ها علاوه بر اصلاح نقشه‌های قدیمی اورانوس، در تعیین مسیرهای مداری و انتخاب نقاط مناسب برای ورود به جو این سیاره در کاوش‌های آتی نقش کلیدی خواهد داشت و به دانشمندان اجازه می‌دهد تا با دقت بیشتری به بررسی ویژگی‌های منحصربه‌فرد اورانوس بپردازند، اورانوس به‌دلیل شیب محور چرخش ۹۷.۷۷ درجه‌ای، به‌صورت «به پهلو» به دور خورشید می‌چرخد و این ویژگی نتیجه یک برخورد عظیم در گذشته است که موجب ایجاد فصل‌های ۲۰ ساله و آب‌وهوای غیرمعمول در این سیاره شده است، همچنین جو اورانوس متشکل از هیدروژن، هلیوم و متان است که رنگ آبی-سبز خاص آن را ایجاد می‌کند، اما باوجود این زیبایی، میانگین دمای -۲۲۴°C آن را به سردترین سیاره منظومه شمسی تبدیل کرده است.
این کشف نه‌تنها یک مسئله قدیمی در نجوم را حل کرده، بلکه پنجره‌ای جدید به‌سوی درک بهتر اورانوس و برنامه‌ریزی برای کاوش‌های آینده گشوده است و علاقه‌مندان می‌توانند با دنبال‌کردن دادههای هابل و مأموریت‌های پیشرو، اسرار بیشتری از این غول یخی مرموز را کشف کنند و به درک جامعتری از دنیای سیاره‌های دوردست دست پیدا کنند.