به گزارش خبرگزاری ایمنا، شهاب‌سنگ‌هایی که از فضا به زمین می‌رسند، هر کدام داستانی از گذشته‌های دور را با خود به همراه دارند. این اجرام آسمانی که در نگاه اول شاید تنها توده‌هایی از سنگ به نظر برسند، در حقیقت کلیدهایی برای فهم چگونگی شکل‌گیری و تحولات منظومه شمسی به شمار می‌روند. اکنون محققان با تجزیه و تحلیل دقیق منابع شهاب‌سنگ‌های معمولی، به این نتیجه رسیده‌اند که بیشتر این اجرام از سه خانواده جوان سیارکی سرچشمه می‌گیرند که تنها میلیون‌ها یا ده‌ها میلیون سال از برخوردهای آنها می‌گذرد. این یافته‌ها می‌تواند مسیر جدیدی برای تحقیقات در زمینه پیدایش شهاب‌سنگ‌ها و تاریخچه زمین ایجاد کند.
شهاب‌سنگ‌ها به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شوند، اما بیشترین تعداد شهاب‌سنگ‌های یافت شده بر روی زمین به یک دسته خاص تعلق دارند که به نام کندریت‌های معمولی شناخته می‌شوند. این اجرام حدود ۸۰ درصد از کل شهاب‌سنگ‌هایی که سقوط آنها ثبت شده است را تشکیل می‌دهند. تاکنون، منشأ دقیق این دسته از شهاب‌سنگ‌ها مانند یک معمای دیرینه باقی مانده است. محققان مدت‌ها به دنبال این بودند که بفهمند این اجرام از کدام نواحی در فضا سرچشمه می‌گیرند و چه رویدادهایی باعث ارسال آنها به سمت زمین شده است.
در دو مقاله پژوهشی که به تازگی در نشریه Nature منتشر شده است، دو تیم تحقیقاتی به سرپرستی بروژ و مارسِت به بررسی دقیق منابع کندریت‌های معمولی پرداخته‌اند. نتایج این پژوهش‌ها نشان می‌دهد که برخلاف تصورات پیشین، بیشتر این شهاب‌سنگ‌ها از چند خانواده سیارکی به نسبت جوان منشأ گرفته‌اند. سیارک‌ها به‌طور کلی اجرام فضایی سنگی و فلزی هستند که در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارند و منشأ بسیاری از شهاب‌سنگ‌های زمین از این نواحی است. با این حال، نتایج جدید نشان می‌دهد که بیشتر شهاب‌سنگ‌های یافت شده از برخوردهای بین سیارک‌هایی نشأت می‌گیرند که به نسبت جدید هستند و تنها چند میلیون سال از برخورد آنها گذشته است.
براساس این مطالعات، سه خانواده جوان سیارکی به عنوان منابع اصلی این شهاب‌سنگ‌ها شناسایی شده‌اند. این خانواده‌ها در اثر برخوردهایی در منظومه شمسی شکل گرفته‌اند که باعث متلاشی شدن سیارک‌های بزرگ‌تر و پراکندگی قطعات آنها در فضا شده است. این قطعات، که بعدها به شکل شهاب‌سنگ‌ها به زمین رسیده‌اند، گواه این برخوردهای اخیر هستند. محققان معتقدند که این برخوردها بین ده‌ها میلیون تا چند صد میلیون سال پیش رخ داده‌اند، یعنی به مراتب جدیدتر از آنچه در گذشته تصور می‌شد.
برخوردهای سیارکی یکی از اصلی‌ترین رویدادهایی هستند که می‌توانند منجر به تشکیل شهاب‌سنگ‌ها شوند. زمانی که دو سیارک با هم برخورد می‌کنند، انرژی عظیمی آزاد می‌شود که می‌تواند باعث خرد شدن سیارک‌ها و پرتاب تکه‌هایی از آنها به فضا شود. این تکه‌ها که بعدها به شکل شهاب‌سنگ‌ها به زمین می‌رسند، می‌توانند اطلاعات بسیار ارزشمندی درباره شرایط آن زمان و محیطی که در آن تشکیل شده‌اند ارائه دهند.
کشف اینکه بیشتر شهاب‌سنگ‌های زمین از چند خانواده سیارکی جوان سرچشمه می‌گیرند، پیامدهای مهمی برای علم نجوم و شناخت منشأ شهاب‌سنگ‌ها دارد. این یافته‌ها می‌تواند به محققان کمک کند تا درک بهتری از تاریخچه برخوردهای سیارکی و تکامل منظومه شمسی پیدا کنند. همچنین این تحقیق نشان می‌دهد که برخوردهای سیارکی نسبتاً جدیدتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد، تأثیرات چشمگیری بر روی زمین و سایر سیارات داشته‌اند.
دانشمندان امیدوارند که این تحقیقات تازه راه را برای مطالعات بیشتری در زمینه شهاب‌سنگ‌ها و منشأ آنها باز کند. از آنجا که این پژوهش تنها بر روی کندریت‌های معمولی متمرکز بوده است، تحقیقات آینده ممکن است به بررسی سایر دسته‌های شهاب‌سنگ‌ها بپردازد و منابع آنها را نیز مشخص کند. همچنین، مطالعات بیشتری بر روی برخوردهای سیارکی می‌تواند به شناخت دقیق‌تری از تأثیرات این برخوردها بر منظومه شمسی کمک کند.
کشف اینکه بیشتر شهاب‌سنگ‌های زمین از برخوردهای سیارکی جوان سرچشمه می‌گیرند، یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌های اخیر در علم نجوم به شمار می‌رود. این یافته‌ها می‌تواند به فهم بهتر تاریخچه منظومه شمسی و چگونگی تشکیل و تکامل آن کمک کند و همچنین پرسش‌های جدیدی را درباره برخوردهای فضایی و تأثیرات آنها مطرح کند.
