سیدجلیل میرمحمدی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا، با اشاره به پیشرفتهای چشمگیر نظام سلامت پس از پیروزی انقلاب اسلامی اظهار کرد: برای بررسی وضعیت ما در حوزههای بهداشت، درمان، آموزش پزشکی، دارو، تجهیزات پزشکی و تربیت نیروی انسانی شامل پزشکان، دندانپزشکان و داروسازان، باید نگاهی به شرایط کشور در سال ۱۳۵۷ داشته باشیم. در آن زمان، شاخص امید به زندگی حدود ۵۱.۵ سال بود که این رقم جز پایینترین رتبهها در جهان محسوب میشد. این موضوع با آمار بالای مرگومیر کودکان و نوزادان و همچنین مرگومیر بالا در مادران باردار تأیید میشود.
شاخص امید به زندگی ۷۶.۲ شده است
وی تصریح کرد: پس از انقلاب اسلامی، علیرغم اینکه کشور درگیر یک جنگ هشتساله تحمیلی شد و با تحریمهای شدید مواجه بود، ما توانستیم به تدریج پیشرفتهایی داشته باشیم. هرچند تحریمها همچنان ادامه یافت و تشدید شدند و توطئههای مختلف از جمله ظهور داعش رخ داد، اما گزارشهای بانک جهانی نشان میدهد که امید به زندگی مردم ایران از ابتدای انقلاب اسلامی تاکنون ۲۲ سال افزایش یافته است. در حال حاضر، امید به زندگی ما به حدود ۷۳ تا ۷۴ سال رسیده است و آخرین گزارشها نشان میدهد که این شاخص به ۷۶.۲ سال افزایش یافته است.
عضو هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی ادامه داد: علت این پیشرفتها بهبود قابل توجه شاخصهای بهداشتی کشور است. به عنوان مثال، شاخص مرگومیر خام ما از ۱۳ نفر در هر هزار تولد زنده به کمتر از ۵ نفر کاهش یافته است. یکی دیگر از دلایل این موفقیت، کنترل بیماریهای عفونی است که در گذشته مشکلات زیادی ایجاد کرده بودند. روزگاری در این کشور بیماریهایی مانند مالاریا، سل، وبا، فلج اطفال، سیاهسرفه و سرخک باعث مرگومیر بالایی در کودکان و حتی بزرگسالان میشدند.
وی اضافه کرد: اکنون، با توسعه کمی و کیفی زیرساختهای سختافزاری و نرمافزاری در حوزه بهداشت و درمان، تقریباً بخش اعظم این بیماریها به شدت کاهش یافته و در برخی موارد حتی به صفر رسیده است و ما توانستهایم به طور کامل این بیماریها را کنترل کنیم.
پوشش ۱۰۰ درصدی واکسیناسیون در کشور
میرمحمدی عنوان کرد: یکی دیگر از دلایل کاهش مرگومیر و افزایش امید به زندگی در کشور، پوشش ۱۰۰ درصدی واکسیناسیون است. در ابتدای انقلاب اسلامی، پوشش واکسیناسیون به طور قابل توجهی پایینتر بود و شاید تنها حدود ۳۵ درصد بود. اما امروز، خوشبختانه این پوشش به تقریباً ۹۸ درصد رسیده است و در بسیاری از موارد، بیماریها به طور کامل ریشهکن شدهاند. به عنوان مثال، میتوان به بیماری فلج اطفال اشاره کرد که پوشش واکسیناسیون آن از ۳۰ درصد به ۱۰۰ درصد افزایش یافته است. این موفقیتها نشاندهنده تأثیر مثبت برنامههای واکسیناسیون بر سلامت عمومی کشور است.
وی تاکید کرد: توجه داشته باشید که در سال ۵۷ تعداد پزشکان خارجی در کشور حدود ۱۴ هزار نفر بود و تقریباً ۷ هزار پزشک متخصص داشتیم. اما امروز، این عدد به نزدیک ۱۶ تا ۱۷ برابر افزایش یافته است و تعداد پزشکان متخصص ما تقریباً ۱۱ برابر شده است؛ به طوری که از ۷ هزار نفر به حدود ۷۳ هزار پزشک متخصص رسیدهایم.
تبدیل ایران به یکی از قطبهای توریسم سلامت
عضو هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی ادامه داد: در اوایل انقلاب، بسیاری از بیماریهای خاص و صعبالعلاج وجود داشت که افراد با تمکن مالی مجبور بودند برای درمان به خارج از کشور مراجعه کنند. اما امروز، نه تنها نیازی به سفر به خارج برای تشخیص و درمان بیماریها نداریم، بلکه جمهوری اسلامی ایران به یکی از قطبهای توریسم سلامت تبدیل شده است.
وی افزود: امروز در شهرهایی مانند اردبیل، تبریز، شیراز، اصفهان، یزد و حتی تهران شاهد حضور بیماران از کشورهای دیگر هستیم که برای دریافت تشخیص و درمان به کشور ما میآیند. این امر به دلیل توانمندی علمی پزشکان متخصص و فوق تخصص ما و همچنین هزینههای بسیار پایینتر نسبت به کشورهای دیگر است.
رشد زیرساختهای نرمافزاری و سختافزاری نظام سلامت
میرمحمدی یادآور شد: ما در حوزه بهداشت اصطلاحی به نام مراقبتهای بهداشتی اولیه (پرایمری یا PHC) داریم. امروز با افتخار اعلام میکنم که پوشش شهری ما در این زمینه به ۱۰۰ درصد رسیده است و پوشش روستایی نیز بالغ بر ۹۶ درصد شده است. این دستاورد، موفقیتی چشمگیر به شمار میآید.
وی گفت: در ابتدای انقلاب، ما ۵۵۸ مؤسسه درمانی با ۵۸ هزار تخت داشتیم. اما امروز، تعداد مراکز بهداشتی درمانی به ۵ هزار و تعداد خانههای بهداشت به ۱۸ هزار افزایش یافته است. همچنین، تعداد بهورزان در کل کشور به ۳۵ هزار نفر رسیده است. اگر این اعداد و ارقام را مقایسه کنید، متوجه خواهید شد که زیرساختهای ما، چه از نظر کمی و چه از نظر کیفی، رشد قابل توجهی داشتهاند.
عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی اذعان کرد: قبل از انقلاب، تنها ۳۱ درصد از شهرهای کشور دارای بیمارستان بودند، اما امروز این عدد به ۹۴ درصد رسیده است. حتی در دورترین نقاط روستایی، خانههای بهداشت و بهورزان مستقر هستند و هیچ مرکز استان یا شهرستانی وجود ندارد که فاقد بیمارستان باشد. همچنین، تمامی شهرستانهایی که در سالهای گذشته به شهرستان تبدیل شدهاند، اکنون دارای بیمارستان هستند که این پیشرفتها به دست توانمند متخصصین کشورمان محقق شده است.