به گزارش خبرگزاری ایمنا از چهارمحال و بختیاری، در حالی که در بسیاری از کشورها، ورزش‌های آبی به یکی از ارکان اصلی صنعت گردشگری تابستانی تبدیل شده‌اند، ورزش رفتینگ در استان چهارمحال‌وبختیاری با وجود همه ظرفیت‌های طبیعی، همچنان با موانع ساختاری، هزینه‌های سنگین و نبود حمایت نهادی روبه‌رو است، موانعی که می‌تواند این فرصت بزرگ اقتصادی و ورزشی را به تهدیدی برای باشگاه‌داران و ورزشکاران تبدیل کند.
رفتینگ چیست و چرا مهم است؟ رفتینگ (Rafting) یا قایقرانی در آب‌های خروشان، یکی از پرهیجان‌ترین رشته‌های ورزش‌های آبی است که در آن گروهی از ورزشکاران با استفاده از قایق‌های بادی مخصوص، مسیرهای رودخانه‌ای با جریان تند را طی می‌کنند، این ورزش علاوه بر بعد فنی و جسمی، مهارت‌هایی همچون همکاری تیمی، واکنش سریع، آشنایی با شرایط طبیعی و آمادگی روانی را نیز دربر می‌گیرد، در بسیاری از کشورهای دنیا به ویژه در مناطقی با رودخانه‌های خروشان، رفتینگ یکی از شاخص‌ترین جلوه‌های گردشگری ماجراجویانه محسوب می‌شود، در ایران نیز با آغاز گرمای تابستان، این ورزش در برخی نقاط همچون چهارمحال‌وبختیاری با استقبال بی‌سابقه‌ای روبه‌رو شده است.
چهارمحال‌وبختیاری، قطب رفتینگ ایران
استان چهارمحال‌وبختیاری و به‌ویژه شهرستان سامان با دارا بودن بخشی از رودخانه زاینده‌رود به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مقاصد ورزش‌های آبی کشور شناخته می‌شود، آب فراوان، جریان مناسب، مناظر طبیعی و شرایط اقلیمی خاص موجب شده‌اند این منطقه به قطب رفتینگ ایران تبدیل شود.
به گفته مسئولان محلی در حال حاضر بیش از ۷۰ باشگاه رفتینگ در شهرستان سامان به ثبت رسیده که از این تعداد، حدود ۵۰ باشگاه فعال هستند و بقیه نیز در مراحل تجهیز و آماده‌سازی قرار دارند، این آمار، چهارمحال‌وبختیاری را از نظر ظرفیت انسانی و زیرساخت‌های اولیه، در جایگاه ممتازی قرار داده است.
مشکلات ساختاری، فشارهایی فراتر از موج رودخانه
با وجود تمام ظرفیت‌ها، فعالان این حوزه معتقدند موانع ساختاری و مالی جدی، مسیر رشد رفتینگ را در استان با دشواری‌های فراوانی روبه‌رو کرده است، احسان عرب، مدیر یکی از باشگاه‌های رفتینگ در سامان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا می‌گوید: «هیچ‌گونه حمایت مشخصی از سوی هیئت قایقرانی یا اداره‌کل ورزش و جوانان به باشگاه‌ها ارائه نمی‌شود، تجهیزات تخصصی این ورزش بسیار گران‌قیمت هستند و ما مجبوریم همه آن‌ها را با سرمایه شخصی تأمین کنیم، حتی اسپانسرها هم علاقه‌ای به ورود به این حوزه نشان نمی‌دهند.
وی می‌افزاید: «مشکل جدی ما، هزینه‌هایی است که شرکت آب منطقه‌ای به باشگاه‌ها تحمیل می‌کند، برای استفاده از رودخانه، باید مبالغی تا سقف شش میلیون تومان پرداخت کنیم، در حالی که حتی ابتدایی‌ترین امکانات همچون رختکن یا سرویس بهداشتی از سوی این نهاد ارائه نمی‌شود.»
مهدی مرادی، مربی تیم ملی و قهرمان آسیا در رشته رفتینگ نیز با اشاره به گذشته پرچالش این ورزش در استان هشدار می‌دهد که در صورت تداوم وضعیت فعلی، آینده این رشته در چهارمحال‌وبختیاری در خطر است.
مرادی به خبرنگار ایمنا می‌گوید: «در ابتدای ورود این ورزش در سال‌های ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶ برخی مقاومت‌ها و ناآگاهی‌ها موجب بروز مشکلات اجتماعی و قانونی شد اما امروز، چالش ما تنها نبود حمایت مالی و خدماتی است، این در حالی است که رفتینگ پتانسیل بی‌نظیری برای جذب توریست دارد و می‌تواند اشتغال قابل‌توجهی در منطقه ایجاد کند.
وی تأکید می‌کند: «کاهش انگیزه باشگاه‌داران و محدودیت‌های مالی، تأثیر مستقیمی بر کیفیت فعالیت ورزشکاران دارد و آینده این ورزش را تهدید می‌کند.»
نشست مشترک با شرکت آب منطقه‌ای در دستور کار است
حسین زمانی، مدیرکل ورزش و جوانان چهارمحال‌وبختیاری در پاسخ به اعتراضات باشگاه‌داران از برنامه‌ریزی برای برگزاری نشست مشترک با شرکت آب منطقه‌ای خبر می‌دهد و به خبرنگار ایمنا می‌گوید: «موانع موجود در مسیر فعالیت باشگاه‌ها شناسایی شده است و به زودی جلسه‌ای برای بررسی و حل این مسائل برگزار خواهد شد، چرا که حفظ رضایت ورزشکاران برای ما بسیار مهم است.»
با این حال، باشگاه‌داران و مربیان بر این باور هستند که وعده‌های مسئولان تا زمانی که به اقدامات اجرایی منتهی نشود، تأثیری در بهبود وضعیت نخواهد داشت.
به گزارش ایمنا، رفتینگ در چهارمحال‌وبختیاری نه‌تنها یک ورزش گروهی و پرهیجان، بلکه فرصتی کم‌نظیر برای توسعه پایدار گردشگری در منطقه است، حضور سالانه هزاران گردشگر، ظرفیت ایجاد اشتغال فصلی، جذب سرمایه و رونق اقتصادی روستاهای اطراف رودخانه از جمله مزایایی است که در صورت حمایت ساختاری، می‌تواند به واقعیت تبدیل شود.
فعالان این حوزه معتقد هستند که آینده رفتینگ در استان، وابسته به سه عامل کلیدی کاهش هزینه‌های تحمیلی از سوی نهادهای بالادستی همچون آب منطقه‌ای، حمایت مالی و تسهیلاتی نهادهای ورزشی و به رسمیت شناختن این ورزش به‌عنوان شاخه‌ای از گردشگری ورزشی در سطح سیاست‌گذاری است و اگر این الزامات تحقق پیدا نکند، استان چهارمحال‌وبختیاری ممکن است یکی از مهم‌ترین فرصت‌های گردشگری ورزشی خود را از دست بدهد.
